KENDİMİZİ ÖZLEMEK!

Ve o gunden sonra gercek mucadelem basladi...

................................

...................................

.......................................

Noktalar bana kalmasi gereken kismi mucadelenin...

Noktalardan sonra, yeniden dogusu deneyimledim...

Kendimle bulusmalari su son yillarda...

Hani bilirsiniz, hep ozleriz ya bilmedigimiz birisini...

Hani gelecektir ya bir gun...

Ve bizi mutlandiracaktir...

Iste O bekledigimizin, kendimiz oldugunu kesfettim...

Biz icimizdeki "Ben" i ozleriz en cok, bilmeden ...

Bilmeden oylesine uzagina dusmusuzdur ki kendimizden...

Biz, kendimize ihanet ederiz en cok...

Kendimizdir en acimasiz  oldugumuz sevgili...

Icimizdeki yarali cocuklardir en cok aglattigimiz...

Aglamasina kulak tikadigimiz, sagirlastigimiz ses kendi sesimizdir...

Kokumuza yabanciligimiz gibidir sesimize sagirligimiz...

Gozyaslarimiza korlugumuz...

Iste ogrendim; once kendimle bulusmayi, sesimi duymayi, aglayan kucuk kizi dizime oturtup sacini oksamayi...

Bilirim artik; kendi ic yaralarini iyilestirmeden bireyin ne kendine, ne mensubu oldugu topluma, ne de insanliga hayri dokunur...

Bilirim, INSAN olmanin sihri once kendinle barismalarda ve kendinle bulusmalarda gizlidir.

................

......................

.......................

Sevgiyle, dostlukla, kardeslikle ve kendinizle kalin canlar...

Kendinizi asla terketmeyin...

Anjel Dikme

18/6/2009