16 yasimdaydim Kumkapi'dan Bakirkoy'e tasindigimizda.
Karsi komsularimiz Turkan abla ve Mehmet agabeydi.
Mehmet abinin anlattiklarini dinlemeyi cok severdim.
12 Eylul'de torba torba kitabini apartmanin kazaninda yakmak zorunda kaldiginda cok uzulmustum…
Beni korumak adina tek bir kitabini vermemisti okumam icin.
Sadece anlatirdi.
Cevremdeki herkesten farkliydi.
Kavramlardan, ideolojilerden bahseden tanidigim ilk insandi.
Her sohbetimizde yeni birseyler ogrenirdim kendisinden...
Bu sohbetlerimizden birinde bana Marksizmi, komunizmi anlatiyordu.
Dinliyordum saygiyla, yutarcasina soylediklerini.
Beynimse durmadan sorular soruyordu her anlattigina dair.
Sorularimdan birini sesli dile getirdim:
Iyi guzel soyluyorsun Mehmet abi ama ya basa gelen insan kotu biriyse? Kendi ic dunyasinin yansimalari olmayacak midir uygulamalari? Kotu insanlar kotu seyler yaparlar…
O ise "Devrimin yakin oldugu" hayalleriyle sarmalanmis hayranligini aktarmaya devam ediyordu bana, komunist sistème dair…
Cocuk yasta sordugum bu soruyu sormaya omrum boyunca devam ettim...
Cahildim, hicbirsey bilmiyordum ideolojilere dair. Icimdeki bir sesti, bir sezgiydi bana konusan.
Yillar sonra Stalin'in halkina yaptiklarini ogrendigimde, Soljenitsin'in Gulak Takim Adalarini okudugumda hakli ciktigima uzulmustum…
Hakli cikmak buyuk bir sorumluluk yukler insana...
Sezgilerinizin birseylerin belirtisi, hatta cogu zaman gercegin seslenisi oldugunu deneyimlemis olmaktan gelen bir urpertiyle yasarsiniz surekli…
Sussaniz susamazsiniz, konussaniz anlasil(a)mazsiniz…
Gercegi anlatmaya, bulmaya dairse hissettiginiz tum sorumluluk, susmalarda kalmaniz cok zordur.
Cunku susmanizin, insanliga ihanet olduguna inanirsiniz.
Ve; "Yazmaya devam." dersiniz…
Yeni birseyler soylemek uzere cikarsiniz yola yeniden…
Anjel Dikme
6-5-2013
Paris
4:08
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder