"BEDENİMIZ RUHUMUZ iÇİN AĞLIYOR!"*

"Bilemiyorum, yazıyı okuyunca seni hatırladım senin de okumanı istedim okuyup okumadığını bilmiyorum‏"

Diyerek, bana Yasemin Congar'ın bir yazısını yollamış çok uzaklardaki bir dost...


Şaşırdım...


Sevindim...


Yazıyı bitirdiğimde, yazının içeriğini gördüğümde birbirini seven ve değer veren insanlar arasındaki telepatiye bir kez daha inandım...


Gözlerim dolu doluydu...


Yüreğimin hüznüne bir teselli gibi yetişmişti bu dostun mesajı...

Çünkü uzun bir zamandır hastaydım...


Kronik hastalığımdan ötürü (Spondylarthrit Ankylosante) ağrılarım o dereceye varmıştı ki ölümü istedim...


Dayanılmazdı...


Doktoruma:


"İroni nerede biliyor musunuz?" diye sordum.


"Şurada ki; ben yaşamayı çok seviyorum ama..."


Cümlemi kendisi tamamladı;


"Ama böyle değil"


"Evet" dedim "Böyle değil"


"Ötenazi hakkim varsa bunu istiyorum"

Tekerlekli sandalyeye düşme ihtimalimin olup olmadığını sordum.


Evet ya da hayır demedi...


Sadece "Yeni ilaçlar var, merak etmeyin, daha rahat yasayacaksınız" demekle yetindi.

Ve bana haftada bir gün kendi kendime yapacağım iğnelerden söz etti.


Tıpkı diyabetikler gibi, sürekli bu iğneleri alacağımı söyledi...

Yirmi üç yıldır bu ağrılarla yaşamanın getirdiği bedensel yorgunluğun yanı sıra, bu hastalıkla baş başa kalmış olmanın getirdiği yalnızlık duygusuyla baş edebilmek için verdiğim ruhsal mücadelede tükendiğim günler yaşıyorum...

Yeni başladığımız ilaçların da etkisiyle yataktan çıkmadan uyuyorum...


Ruhumun dehlizlerindeki hangi saklanmış "neden"dir bu dinmeyen ağrılarımın kaynağı?


Ya ben "neden"i bulup ışığa çıkaracağım, ya da "neden" beni kendi saklandığı dehlize çekip tüketecek...

Kadın yazar Hustvedt'in şu cümleleri benim de yola çıkış noktamdır...

“İnsanın, hastalığı konusundaki entelektüel merakı,” diyor, “aslında kendisi üzerine uzmanlaşma arzusundan başka bir şey değil. Kendimi tedavi edemeyeceksem bile, en azından anlamaya başlamak istiyorum ben.”

Ama Yasemin Congar'ın yazarın daha sonraki tutumuna dair söyledikleri ise benim yaşama karşı sergilediğim duruşumla bağdaşmıyor...



"Olmuyor. Psikanalizden ürktüğünü büyük bir samimiyetle anlattığı cümlelerinde kavrıyorsunuz ki, çoğumuz gibi kendinden, kendi derinlerinden çekiniyor Hustvedt. Bilincinin alt katmanlarına inmeyi gerçekten denerse, karşısına neyin çıkacağını bilmiyor zira."


Kısacası korkuyor...


'Korku' yaşamımızı yöneten en büyük güç değil mi?


Peki; 'Korku'yu yenebilmemizin tek yolu üstüne üstüne gitmek değil mi?

Madem ki yükseklik korkusu olan, en yükseğe çıkarak iyileşiyor.


Bu durumda, ruhumuzun korkularından özgürleşmesi; bilincimizin en alt katmanlarındaki o dehlizlerde gezinerek, en kuytu, ürkütücü, karanlık derinliklerine inerek gerçekleşecekse ben varım...


Önce; o dehlizlerde göreceğim, bulacağım, karsılaşacağım her şeyde kaybolmaya ben varım...

Sonra; önce bir mum ışığı cılızlığında yakalayacağım aydınlığımla, okyanusun derinliklerindeki karanlıktan, yüzeye yaklaştıkça çoğalan güneş ışınlarının sıcak aydınlığına kavuşur gibi, yaşamın kendisine yeniden sarılmak için yasayacağım bu zorlu maceraya ben varım...

Bilincimin en alt katmanlarına yapacağım bu yolculuktan yanadır tercihim...

Biletimi birinci mevkiden aldım...


Yolculuğun biraz olsun rahat geçmesi için...


Belki bir gün sizlere yol boyunca gördüklerimi de yazarım kim bilir...

 Montainge'nin denemelerinden bir alıntıyla bitirmek istiyorum yazımı.


"Plinius'un dediği gibi, herkes kendisi için bir derstir; elverir ki insan kendini yakından görmesini bilsin. Benim yaptığım, bildiklerimi söylemek değil, kendimi öğrenmektir; başkasına değil kendime ders veriyorum. Ama bunları başkalarına da anlatmakla kötü bir iş yapmıyorum: Bana yararı olan bu işin belki başkasına da yararı olabilir.


Anjel Dikme


Alfortville
11-4-2010
21:37:52

*İstanbul’daki doktorumun ağrılar için kullandığı tanımdır.