Yıllar önce televizyonda Ermenilerle ilgili sorunların konuşulduğu bir programda, bir kadın uzmanın söylediklerini anlatarak başlayacağım bugün sözlerime.
Ermenilerin aslında ne kadar iyi insanlar olduklarına, yaşadıklarından yola çıkarak bir örnek vermekti niyeti. Şunları anlatmıştı: '' Ben Amerika'da öğrenci olarak bulunduğum yıllarda, bana adeta ana-babalık yapan Ermeni bir karı koca vardı. Allah rahmet eylesin.''
Son cümlenin ağzından gayri ihtiyari çıktığını devamında söylediklerinden anlayacaktık.
Sanki büyük bir hâta(!) yapmış da bu hatasını telafi etmeye çabalıyordu.
''Gayrı müslümlere rahmet dilenmez ama!'' diye eklediğinde aldığı bütün diplomalar geçersizdi artık nazarımda çünkü ''İnsanlık'' okulundan sınıfta kalmıştı, farklı inançlardaki insanları ötekileştiren, horgören, aşağılayan, nefret söylemiyle.
Hristiyanın çocuğuna, eliyle dokunduğunda ''Haram kemiğe dokundum.'' diyerek gidip elini yıkayanların çokça bulunduğu bir ülkedir Türkiye biliriz.
Hristiyanın ölüsünün de dirisinin de haram sayıldığı bir coğrafyada, kendisi de aynı inançtan gelen Başbakan Erdoğan'ın 1915'deki mezarsız ölülerimiz için rahmet dilemesini bu bağlamda önemli olduğunu es geç(e)meyeceğim. Beni en çok şaşırtan bu cümlesiydi. İnsandan sayılmıştık asırlar sonra da olsa. Kendisine teşekkür etmeli miyim bunun için? Cevabını hala veremedim bu sorumun. Zamana ihtiyacım var sanırım.
Açıklamaya dair düşündüklerimi satır satır ele alarak anlatmayı gereksiz görüyorum.
Basında yeterince yazıldı.
Sadece şu kadarını söylemek isterim ki son derece diplomatik bir dille hazırlanmış bu metin.
Metin 23 Nisan'da açıklandığında en çok sorulan sorulardan biri şuydu; ''Neden şimdi?''
Neden mi?
Bence; uzun zamandır tüm Dünya'nın zaten bildiği gerçeği kendi halkından saklamaya çalıştı 99 yıldır.
Tarihte geçen olayların birer kronolojik sıralaması olduğu gerçeğini bilinçli olarak es geçerek, olayları çarpıtarak, dezenformasyonlarla bir manüpülasyon aracı olarak kullandı.
''Yalan yalanı doğurur'' derdi büyüklerimiz.
Yüz yıldır çocuğuna mütemadiyen yalan söyleyen bir babaydı T.C.
Çocuklar büyüdüler. Evlendiler.
Torunlarına da yalan söylemeye devam etti.
O, 99 yıldır aile sırrını sakladığını sanırken kapı arkasından, komşulardan birşeyler duymasını engelleyememişti çocuklarının.
Torunlar büyüdüğünde ise zaman çok değişmişti.
Teknoloji gelişmişti. İnternet diye bir bela (!) bulmuşlardı ki canına okuyordu devlet büyüklerinin.
Doğru bilgiye ulaşım çok kolaylaşmıştı.
Torunlar yabancı dil de biliyorlardı üstelik.
Devlet babanın- dedenin asırlık yalanları ortaya dökülür olmuştu.
Yalanı yalanla örtme çabası boşunaydı gayrı.
Kurduğu sistemin sürmesi için kullandığı araçlardan en önemlisi olan basının da gerçek yüzünü Gezi olaylarında tüm çıplaklığıyla görmüştü torunları.
Yalanla yaşamak zordur.
Devlet boynuna takılmış bu yalan halkasıyla adeta köleleştirilmişti.
Bu takılı halkanın zincirini ellerinde tutan tüm batılı ülkeler Türkiye'den bir talepleri olduğunda zinciri biraz çekerek ''1915'de olanları unutma!'' diyorlardı her seferinde.
Yalan ve inkarın insani değerlerden olmadığı unutulmuştu.
Rahmetli babam yurt dışına çıkmadan birkaç yıl önce, iki Türk candan arkadaşıyla memleketini görmeye gitmişti.Sasun'luydu kendisi. Kürt ağalarının onları koruması sayesinde hayatta kalmışlardı.
Dedeme saygıları çoktu oradaki eski Kürt komşularının. O zaman 90 yaşında olan Kürd komşusuyla gezerken nehir kenarında dururlar. Bu yaşlı adam eliyle karşıdaki dağları göstererek: ''Bu dağların kralı bunun babasıydı. Buraların hepsi bunlarındı. Dağ taş her taraf Ermeni doluydu.'' Der.
Babam, yaşanan olayların gerçeğini kendi kulaklarıyla duymalarını ister arkadaşlarının ve sorar:
''Peki Halo ne oldu bunca Ermeni? Nereye gittiler?''
Yaşlı adam elini boğazına götürüp kesme işareti yaparak: ''Kestik kestik bu nehre attık.''
Peki neden Halo? Suçları, günahları neydi?
Halo üzgün cevaplar: ''Hiç oğul. Hiç. Onlar çalışkandı, malları çoktu, zengindiler. Bunun için öldürdük.''
Neden anlattım bu anısını babamın söyleyeyim.
Anlatma gereği duydum çünkü Başbakanın açıkladığı metinde resmi söylemin kopyası olan; sanki Ermeniler de savaşta, karşılıklı çatışmada ölmüşler yalanı söylenmeye devam edilmiş ne yazık ki.
Halbuki bu yaşlı amca gibi gerçeği söyleyerek, samimiyetle dileyeceğiniz bir özür başımız üstünedir.
Büyük devlet olduğunuzu söyüyorsunuz ya her fırsatta, Soykırım gerçeğini kabul edip dileyeceğiniz özürle sergileyeceğiniz tavırdaki onurlu duruş bunun ıspatı olacaktır.
Cephede verilen kayıplarla (Ki onların içinde de Osmanlı askeri Ermeni vatandaşlar vardı.)
Evinden, yurdundan sürülerek, açlığa ve susuzluğa mahkum edilerek katledilen. Kör kuyulara, nehirlere, açık denize atılarak, kendisini korumakla mükellef devleti tarafından yok edilen bebeklerin, kadınların ve çocukların katledilmesini aynı bazda değerlendirmenizin, 99 yıldır adalet bekleyen
bu halk için kabul edilebilir olmasını mı istiyorsunuz?
Merhamet değil, adalet, sadece adalettir istediğimiz.
Eksik olan buydu açıklamanızda. Adil değildi.
Bunu sizin de bildiğinizden hiç şüphem yok.
Satranç oynuyorsunuz yine. Bir hamle daha yapalım ve olacakları görelim mi dediniz?
Uluslararası oynanan politik satrançta yüz yıldır acılarımızın piyon olarak kullanılmasından bıktık artık inanın… Yeter!
Aris Nalcı'nın son yazdığı makalelerden bir alıntıyla devam edelim.
''Taner Akçam İMC Televizyonu'nda yayınlanan Gamurç programımda başbakanın açıklamalarını değerlendirirken ilginç bir de bilgi verdi. Akçam, Türkiye'nin ABD'de Ermeni diaspora temsilcileri ile görüştüğünü ve devletin soykırıma “insanlık suçu” bile demeye hazır olunduğunu ancak “halkımız hazır değil” söylemini kullanarak diasporayı oyaladıklarını belirtti.''
İşte buyrun bakalım. Taner Akçam'ın ''Oyalamak'' tespitine tümüyle katılıyorum.
“halkımız hazır değil” söylemi herşeyden, herkesten önce Türk Halkına en basitinden iftiradır.
İftiradır çünkü; Hrant Dink'in katledildiği günü izleyen üç gün boyunca neredeyse bütün televizyonlar çıplak gerçeğini anlattılar Hrant'ın. Hayat hikayesini verdiler. (Vurulmasından öncesinde yaptıklarının aksine. Üç gün sonra eski tas eski hamam devam ettiler.)
Cenazesinin o kadar kalabalık olmasının en önemli etkenlerinden biri bence buydu.
Üç gün, evet sadece üç gün gerçekleri duyan halkın her kesimini Hrant'ın cenazesinde ülke tarihinin daha önce görmediği o büyük kalabalığı toplamaya yetmişti.
Aris Nalcı'nın aynı makalesinden yine bir alıntı:
''Ancak devlet farkına varmalıdır ki halkının bazı kabuller için kendisinden geride kalmasının sebebi de yine devletin ta kendisidir.
Devlet mekanizmaları tarafından, 99 yıldır inkar ve nefret söylemleri ile yetişen nesillerin zihinlerini özgür bırakmalarını sağlamak yine o inkarcı mekanizmaların işidir.
Akçam, bu zihnin 3-4 ayda temizlenebileceğine inanıyor.''
Hrant'ın cenazesinde yaşadıklarımızdan yola çıkarak; şayet devlet mekanizmasını elinde bulunduran
yetkililer bir hafta saf gerçekleri anlatan belgeselleri yayınlayarak ''99 yıldır inkar ve nefret söylemleri ile yetişen nesillerin zihinlerini özgür bırakmalarını sağlarlarsa'' 3-4 aya bile kalmaz düşüncesindeyim.
Çünkü; olsun radyo dinliyecilerimden gelen yorumlar, olsun sosyal medyada, olsun özel yaşamımda halktan her kesimden insanlarla iletişim halinde olmanın getirdiği gözlemlerime dayanarak iddia ediyorum bir hafta 1915' olaylarına dair gerçeklerin, sadece gerçeklerin anlatılması yetecektir.
Türk halkı alnında bu kara lekeyle yaşamayı haketmiyor.
Mallara konmak için masum bebekleri, çocukları, kadınları katleden onlar değil.
Mallara konanların kimler olduğunu sağır sultan bile duydu, biliyor.
İnkarın arkasında o ailelerin çıkarlarını koruma endişesinin olduğunun bilincindeyiz.
Devletin bu tavrının, Türk Halkına yapılabilecek en büyük hakaret ve haksızlık olduğunu düşünüyorum.
Bu açıklamayla topu karşı tarafa attığınızı duyuruyorsunuz ya hani.
Bence top tam da şimdi sizde.
Anjel Dikme
Paris
2-5-2014
05-08
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder